هر طرح علمی که مبتنی بر مطالعات تئوریک و پشتوانه نظری قدرتمند است، اگر از نوع سنخ آرمانی وبری نباشد، و ادعای عملیاتی شدن را داشته باشد، باید امکان اجرایی شدن را به صورت جد بعنوان یکی از فاکتورهای مهم و **شرط های لازم** در خود تعریف کند و بتواند آن را به لحاظ امکان توجیه نماید.
یک تئوری در علم اقتصاد وجود دارد بنام «تئوری بهینه دوم» . در این اصل بطور خلاصه به راهکاری که بهینه است، به این معنا که بهترین راهکار در میان راهکارهای موجود است؛ بهنیه اول(First Best)  می گویند و به راهکارهایی که بهترین راهکار نیستند ولی در شرایط موجود عملی هستند و بعبارتی بهترین راهکار با توجه به شرایط موجود و وضعیت بیرونی هستند؛ بهینه دوم گفته می شود. که این بهینه های دوم عملا بهترین و بهینه ترین پاسخ با توجه به قیود ابراز شده بر مدل هستند.
از این رو در خصوص مطالعات مربوط به ارایه راهکار برای نفت کشور و چگونگی مدیریت و هزینه آن در کشور نیز، این امر به جد صادق است. و اگر راهکاری امکان اجرا نداشته باشد، باید از همان ابتدا کنار گذاشته شود و اصلا به آن فکر نشود، چرا که ارایه راهکار برای یک معضل مشخص، با فلسفه ورزی های بی توجه به دنیای واقع و راهکارهای عالی خیالاتی و مبتنی بر ایده آل ها جور در نمی آید در ادامه این پست ها، همه راهکار ها را از این جهت و سایر شروط بررسی کرده و سعی می کینم راهکار بهینه دوم در اقتصاد ایران را بشناسیم.

ما چند راهکار مشخص برای نفت داریم که عبارتند از:
1- نفت را کاملا در صندوقی نگهداری کنیم و سودش را یا تقسیم کنیم یا نکنیم.
2- اختیار نفت را  به دولت بدهیم تا با تشکیل کمیته مشخصی برای تخصیص منابع نفتی اقدام کرده و به توسعه از بالا اقدام کند(تقریبا چیزی که با وجود سازمان مدیریت برنامه ریزی داشتیم)
3- نفت را به دست کمیته ای غیر دولتی بسپاریم تا خود درآمدهای نفت را توزیع کند.
4- بخشی از نفت را میان دهک های پایین درآمدی توزیع کنیم و بخشی دیگر را به امر توسعه از بالا اختصاص دهیم.
5- کل درآمد نفت را مستقیما میان مردم توزیع کنیم و نقش تخصیص دهندگی و توزیع کنندگی را هم از دولت بگیریم.(اگر دوستان اقتصادی راهکارهای دیگری را دیده اند، بنویسند تا اضافه شود)
در پست های بعدی که مرتبا پست خواهند شد، هریک از این 5 راهکار را با توجه به شروط 7 گانه ذکر شده در پست های قبلی(+ و +) بررسی می کنم.