تعجب نکنید! خصوصی سازی ناعادلانه اصطلاحی است که احتمالا خوانندگان را به یاد اصطلاحات افواهی که توسط برخی گروه های ذینفع و یا برخی اقتصاددانان نهادگرا و یا چپ گرا به کار برده می شود، بیاندازد. اما نگاه من به این اصطلاح به گونه ای دیگر است. به نظر می رسد این روند خصوصی سازی و این آشی که رییس جمهور مهرورز(پس از نامه نوشتن به رهبر مبنی بر قراردادن سهام عدالت در بحث خصوصی سازی) و همچنین مجلس هفتم، برای ما پخته اند، چیز دردناک و اسفناکی از آب دربیاید که به اسم خصوصی سازی به خورد مردم داده می شود.
اقتصادی ها نیازی نیست این پاراگراف را بخوانند…(اصولا خصوصی سازی به معنای واگذاری مالکیت و مدیریت بخش هایی غیرحاکمیتی دولتی است که در طی آن سرمایه داران و کارآفرینان با پذیرفتن ریسک و  با خرید شرکت های دولتی و اصلاح و بازسازی آنها مالکیت و مدیریت (هر دو را!) به دست گرفته و در صورتی که شرکت در آینده سودده باشد، از این قمار خود در خرید شرکت، منتفع شده و در صورتی که شرکت ضررده شود و یا ضررده باقی بماند، ورشکست شده و قمار را خواهند باخت. از آنجایی که بخش خصوصی هم به لحاظ فلسفی و شناختی و هم به لحاظ مدیریتی و عملکردی و هم به لحاظ تجربی و تاریخی از دولت بهتر عمل می کند، علی الاصول در امر مدیریت این شرکت ها موفق بوده و منجر به یک بهبود پارتو و یک بهبود اجتماعی و پیشرفت اقتصادی در کشور خواهد شد.)
اما این فرآیند خصوصی سازی  هم مثل خیلی چیزهای دیگر در مملکت ما معنای معکوس پیدا کرده و کلا از محتوی تهی شده است. چرا که هم اکنون فقط 40 درصد از کل سهام هر شرکت دولتی به بخش خصوصی واگذار می شود و  40 درصد دیگر عملا با طرح سهام عدالت در اختیار دولت قرار گیرد(چرا که دولت سهام را در میان مردمی که اصلا و عملا هیچ اختیاری نسبت به سهم خود ندارند تقسیم کرده و خود مدیریت آن را بر عهده خواهد گرفت) و 20 درصد مابقی هم که رسما در اختیار دولت است!!
با این اوصاف؛ کدام آدم ناقص العقلی است که بیاید و میلیاردها تومان برای خرید مثلا سهام فلان شرکت بزرگ صنعتی بپردازد تا حداکثر بتواند 40 درصد از سهام را مال خود کند. 40 درصدی که هیچ ارزشی ندارد و مدیریت را دوباره دولت در اختیار خواهد گرفت. آنوقت تکلیف اینهمه سرمایه این بنده خدا که دولتی ها آن را برایش به لحظه ای نابوده خواهند کرد چه می شود، خدام می داند و ما و شما! همین است که بخش خصوصی اقبالی برای خرید سهام شرکت های بزرگ و بعضا خوب دولتی نشان نمی دهد. آنوقت آقایان می گویند که بخش خصوصی ما توان تامین مالی ندارد و از این حرف های بی ربط و بلاموضوع.
بهرحال این نوع خصوصی سازی مصداق بارز بی عدالتی است. چرا که سرمایه های سرمایه داران را در اختیار دولتی ها قرار می دهد، بطوری که عملا آن سرمایه دار مادر مرده هیچ نظارت و مدیریتی بر سرمایه خود نخواهد داشت.
 اینطور نمی شود آقا جان! اگر می خواهید خصوصی سازی نکنید(که می خواهید!)، بگویید نمی خواهیم. چرا اسم خصوصی سازی را خراب می کنید. و چرا کشور را با بحران مواجه می کنید و بخش خصوصی را متهم میکنید؟؟ دولت باید خودش را به گونه ای انتحاری کوچک کند و در معنای رادیکالش از بین ببرد. تا آزادی های مورد نیاز کسب و کار آزاد که موجب رفاه همگانی است فراهم شود. با این دولت کت و کلفت و پر زور نمی شود در افتاد. همین.
این اواخر به این فکر می کنم که همان خصوصی سازی رانتی که طی آن چند تن از مدیران رانتخوار، شرکت را به قیمتی ارزان به خودشان می فروشند، بهتر از این این نوع خصوصی سازی مثلا مردمی است که طی آن شرکت ها همچنان دولتی باقی می مانند و وضعیت تفاوتی نمی کند. چرا که در آن نوع خصوصی سازی، حداقل در میان مدت شرکت راه درست را برگزیده و با رقابتی که سایر مدیران راتنخوار در خرید شرکتهای دیگری از آن دست و یا کارآفرینان در ایجاد شرکت های جدید فراهم می آورند، عملا محیط رقابتی هم بدست می آید و خلاصه این امر به بهینه اجتماعی نزدیک تر است.